Ev Özlemi

Herkesin bi özlemi vardır. Kimi aşka, kimi huzura, kimi de güvene özlem duyar. Çoğu insan gerçekleşmeyeceğini bilse de restoranlarda masa masa dolaşan kediler gibi peşinden koşar bu özlemin. Benim özlemim ise materyalistti bi manada. Ev. İlk düşünüşte basit ve anlamsız gözükebilir ama insan yaşayamadığı duyguya özlem duyuyor.

Yanlış anlaşılmasın, şarap ve ateş eşliğinde ısınmaya çalışan bir evsiz değilim. Burada değinmek istediğim nokta; aksine çok ev değiştirmiş, görmüş olmam. Anne evi, baba evi, akraba evi, sevgili evi, arkadaş evi gibi daha bir sürü kombinasyonu üretilebilecek seriler bütünü.

Bu saydığım ev türlerinin hepsinin farklı karakteristiği, duruşu vardır. Ama renkleri, ambiyansları, görünüşleri ne kadar farklı olursa olsun hepsinin hissettirdiği duygu aynıdır. ''Sen Buraya Ait Değilsin''. Bunu bazen duvarlar fısıldar kulağına, bazense insanların gözlerinden okursun.
4. sınıfta olup hala yurtta kalan bir insan olarak bu anlattıklarım çok dramatik gelebilir ama bu hissi en yüksek sesle dinleyebileceğin yer yurtlardır. Kimse seni uyandırmaya çalışmaz, taze çay veya kahve kokusu yoktur, soğuktur havası ne kadar sıcak olsa da, kendine ait alanınsa sadece 3 metrekaredir; sadece nevresimlerin ve kıyafetlerin senindir. Bu yüzden her sabah uyanınca hissedilen o burukluk, yabancı bir adamın yatağında uyanmayla hissedilenden farksızdır.


Belki de benimdir bu hissi yaşayan sadece; ama parçalanmış bir aileye sahip olan, salonlarda yatıp kalkan, ''oda''sı olmayan, özellikle de üniversiteye başladıktan sonra kıç kadar tatili ikiye bölüp gezgin havasında yaşayan tek ben olamam. Bu ev özlemini sevgili evlerini dekore ederek kapatmaya çalışmak sadece benim kaderim olamaz.



P.S: Gelecekteki ev arkadaşım; burası sana. Belki en yakın arkadaşımsın, belki de daha tanışmadık ama ev dekorasyonu hayallerimden dolayı çok şanslı olduğunu bil istedim.

Başlangıç, Önsöz ya da Adını Ne Halt Koymak Isterseniz.

Aslında planım tam olarak bu değildi. Orta yaşa gelip hayatımın o maceralı, orijinal yolunu anlatacağım bir kitap olacaktı, sonra belki film vs. İşte burda burun kıvırdığınızı görür gibiyim ama hayatım sıradan ve tekdüze olmadı hiç. Belki seçimlerimden, belki de o alınyazısı denen lanetli unsurdan ötürü ama sonuç olarak yalan söylediğim ve gerçekleri çarpıttığım, karşısında sırlar saklamak zorunda olduğum çok insan oldu. Bunları hiçbi zaman bilmediler, çünkü hiçbiri gerçeği kaldırabilecek kadar cesur değildi.
Hep gerçekleri istediklerini söylerler; yalansız bir insan, yalansız bir dünya umarlar ancak insanoğlu doğası ötürü yalanlardan daha hoşlanır ve doğruları ve gerçekleri kaldıramaz.

P.S:Allahım, sanırım şu anda kitaplarda hiçbir zaman okumadığım o gereksiz önsöz girişini bizzat yaptım.